یادداشت‌ها

در یک جمله: آزادی یعنی ... من آزادم تا جائی که به خود و به غیرخودم اعم از: انسان، حیوان، گیاه و به طور کلی محیط زیست، آسیب نزنم.

صلح یعنی با خود و با غیر خود بی ستیز آسوده خاطر زیستن

فاصله؛ یعنی سکوت و سکوت یعنی فاصله. هردو اشتیاق‌زا هستند. یعنی؛ اشتیاق به وصلت ...

بالاترین خواستگاه انسان، حریم امنی است که حتی نقطه‌ای از ساحت آن‌، پنهان نباشد.

رفتار، گفتار و اندیشه دیگران نسبت به ما، بازتابی است از رفتار، گفتار و اندیشه ما نسبت به دیگران. بنابر این ما نخست دنبال تصحیح دیگران نیستیم! بلکه نخست به دنبال تصحیح خود هستیم! و این به معنای تصحیح دیگران است. به کوه آواز خوش ده، تا خوش آید.....

در پی رسیدن به آینده، لحظه‌ها را رها می‌کنیم، حال آنکه، با رهایی لحظه‌ها، هرگز آینده را نخواهیم دید.

بالاترین کنترل کننده رفتار انسان، خرد اوست نه احساساتش...!

تو ای دیرینه یار.... همره و همفکر و همدل من تو را با این همه شایستگی‌ها، قدر می‌دانم، به غایت دوست می‌دارم.

دوران دوستی، هم تلخی و هم شیرینی دارد، تلخی‌ها، تجربه و شیرینی‌ها، حافظ بقای دوستی است.

روح انسان، با داشتن همراهی چون جسم، چگونه می‌تواند تمناهایش را نادیده بگیرد؟ همچنین، جسم انسان در کنار روح‌!

بیا تا بهار از راه نرسیده است، زمین را زیر و رو کنیم وقت تنگ است و کار بسیار در همین تاریکی ابرهای تیره تخم‌ها را بیافشانیم و سرمای سخت زمستان را با آرزوی رسیدن بهار خوش بینانه و امیدوار به سر رسانیم.

هرآینه شنیدید، کسی با صدای بلند گفت: «من فلانی را قبول دارم » بدون تردید، با صدای آرام می گوید: تا زمانیکه با من کاری نداشته باشد.

سیر مطلوب و مفید در حال، یعنی: بهره‌جویی لازم یا کافی از گذشته. که این خود تضمینی است بر آینده.

عظمت کوه را، با فاصله لازم می‌توان رویت نمود نه آنگاه که، در یال‌ها و دره‌های آن زندگی می‌کنیم. حضور در میان کوه، امکان استنشاق عمیقی را فراهم می‌آورد اما، امکان رویت عظمت آن را از ما می‌گیرد. انسان‌های بزرگ نیز اینچنین‌اند.

بنگر! تا چه اندازه کوچکی که چین و چروک نا قابل زمین را، کوهی عظیم می‌بینی پس اگر در جسم چنینی، در روح عظیم باش‌! تا بر بلندای هر کوه، فائق آیی!

قویترین آفت ارتباط انسان‌ها، بی‌اعتمادی است و مسبب اصلی بی‌اعتمادی‌ها، پنهان‌کاری است و ریشه پنهان‌کاری‌ها، نیازمندی است و تامین‌کننده بی‌نیازی‌ها، قناعت است.

پیروزی انسان، در گرو بردباری در پشتکار و برقراری تعادل در اندیشه و احساس است. در کلام کوتاه ....... تحمل و تامل

اشتهای کاذب انسان در برقراری ارتباطات نامعقول و غیرضروری موجب غفلت وی از ایجاد و پاسداشت ارتباطات معقول و ضروری خواهد شد.

دل سپردن، یعنی: دل را نزد کسی به امانت گذاشتن. کالای چنین گرانبها را نمی‌توان به آسودگی نزد کسی سپرد. مگر اینکه، حق مسلم امانت‌گذار، یعنی: اعتماد به امانت‌دار به قطعیت احراز گردد.